ΕΙΣΑΓΩΓΗ- ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ.
Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς ὀρθοδόξης λατρείας. Εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ μυστήριο τῆς παῥουσίας τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσα μας. Γι' αὐτὸ καὶ παραμένει πάντα ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα ἀληθινῆς ζωῆς για τὸν ἀνθρωπο.
Στον πνευματικὸ χῶρο τῆς θείας Λειτουργίας μᾶς εἰσάγει ἀριστοτεχνικὰ ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, μεγάλος μυστικὸς θεολόγος καὶ κορυφαῖος θεωρητικὸς τῆς λειτουργικοπνευματικῆς ζωῆς, ὁ σημαντικότερος ἐκπρόσωπος τοῦ ὀρθοδόξου ἀνθρωπισμοὺ τοῦ 14ου αἰῶνα.
Γεννήθηκε στῇ Θεσσαλονίκη γύρω στα 1322. Ἀνατράφηκε χριστιανικὰ ἀπὸ τὴν εὐσεβῆ μητέρα του, ποὺ μετὰ τή χηρεία της (1363) ἔγινε μοναχή, διδάχθηκε τὰ ἐγκύκλια γράμματα ἀπὸ τὸν λόγιο θεῖο του Νεῖλο Καβάσιλα, ποὺ ἀργότερα ἀναδείχθηκε σὲ Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης (1361-1363), καὶ καλλιεργήθηκε πνευματικὰ μέσα στούς ἡσυχαστικοὺς κὺ κλους τῆς γενέτειράς του, ποὺ διευθύνονταν ἀπὸ τὸ μαθητή τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτη Ἰσίδωρο, τὸν κατοπινὸ οἰκουμενικὸ πατριάρχη (1347-1349).
Για ἑφτὰ περίπου χρόνια (1335-1342) σπούδασε στήν Κωνσταντινούπολη φιλοσοφία, θεολογία, ῥητορική, νομική, μαθηματικὰ καὶ ἀστρονομία.
Στην πατρίδα του ξαναβρέθηκε στά χρόνια τῆς ἐπαναστάσεως καὶ κυριαρχίας τῶν Ζηλωτῶν (1342-1349), παίρνοντας ἐνεργὸ μέρος στις πολιτικὲς ζυμώσεις, καθὼς καὶ στά 1363-1364 για οἰκογενειακὲς ὑποθέσεις. Τὸ ὑπολοιπο καὶ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς του τὸ πέρασε στή Βασιλεύουσα, ὅπου, πέρα ἀπὸ τὴν ἐνασχόλησή του μὲ τὰ κοινὰ πράγματα -κοντὰ στ' ἄλλα διετέλεσε καὶ συμβουλος τοῦ αὐτοκράτορα Ἰωάννη ΣΤ' Καντακουζηνοὺ (1347-1355)-, ἐπιδόθηκε σὲ περαιτέρω μελέτες καὶ στή συγγραφή. Τελικά, πάντως, ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια καί, καθὼς φαίνεται, ἔγινε μοναχός, ἴσως καὶ κληρικός. Κοιμήθηκε εἰρηνικὰ μετὰ τὸ 1391, πιθανότατα στή μονὴ τῶν Μαγγάνων.
Στην τελευταία καὶ ὡρίμη περίοδο τῆς ζωῆς τοῦ ἱεροῦ Καβάσιλα ἀνήκουν τὰ δύο κύρια πνευματικὰ του ἔργα, «Εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν» καὶ «Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς», ποὺ εἶναι ἀπὸ τὰ λαμπρότεῥα κείμενα τῆς χριστιανικῆς γραμματείας. Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἁγίου ἀνοίγει τὰ πνευ ματικὰ μας μάτια, κάνοντας μας ἱκανοὺς να πλησιάσουμε μὲ αἴσθησῃ ψυχῆς τή Θεία Λειτουργία καὶ νά γίνουμε οὐσιαστικοὶ συμμέτοχοι της, ὄχι παθητικοὶ θεατὲς της. Ἔτσι θὰ μπορέσουμε ν' ἀνταπο κριθοῦμε μὲ ἐπιγνώση στό εὐφρόσυνο κάλεσμά πού ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία ἐπαναλαμβάνει σὲ κάθε εὐχαριστιακὴ της συνάξῃ: «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος»[1].
ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ (1322-περίπου 1395).
Γιά νά κατανοήσουμε καλλίτερα τήν ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου στή Θεία Λειτουργία θά πρέπει νά μελετήσουμε τήν ζωή του.
1Ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ: Ὁ ἅγιος «διαμορφώθηκε πνευματικά ἐκ νεότητος κοντά στόν Δωρόθεο Βλαττῆ, μαθητή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ . Ὁ Θεόδωρος Βλαττῆς ἦταν ἕνας ἀπό τούς πλέον φημισμένους πνευματικούς πατέρες τῆς Θεσσαλονίκης καί μαζί μέ τόν ἀδελφό του Μάρκο ἵδρυσε πάνω στήν ἀκρόπολη τήν Μονή τοῦ Παντοκράτορος (1355) πού φέρει σήμερα τό ὄνομά τους (Βλατάδων), πρίν γίνει μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1371-1379)»[2].
ΣΧΟΛΙΟ: Ὁ χριστιανός γιά νά γίνει ἀληθινά ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ χρειάζεται ἀπό πάρα πολύ μικρή ἡλικία (3-4 ἐτῶν) Πνευματικό Πατέρα. Οἱ γονεῖς θά πρέπει νά ὁδηγήσουν τά τέκνα τους ἀπό αὐτήν τήν ἡλικία στό Ἱερό Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως. Ἰδιαίτερα στήν σύγχρονη ἐποχή πού ὅλοι καί ἰδιαίτερα τά παιδιά δεχόμαστε τόσες προκλήσεις γιά ἁμαρτία. Οἱ κακές ἐπιρροές ἀπό τήν τηλεόραση πρέπει νά ἐκλείψουν, μέ τό νά βγεῖ ἀπό τό σπίτι αὐτό τό «κουτί τοῦ διαβόλου». Οἱ γονεῖς μιμούμενοι τούς γονεῖς τοῦ ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα θά πρέπει νά ἔχουν πνευματικό ὁδηγό ἀσκητή, ταπεινό καί ἅγιο, ἀληθινό θεραπευτή τῶν ψυχῶν καί σ’ αὐτόν νά ὁδηγήσουν καί τά παιδιά τους.
2Ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:Ὁ ἅγιος «σύχναζε στούς κύκλους τῶν εὐσεβῶν λαϊκῶν πού ἐπιδίδονταν στήν Εὐχή τοῦ Ἰησοῦ ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ ἁγίου Ἰσιδώρου Βούχειρα, τοῦ μετέπειτα πατριάρχη (1347-1350)»[3].
ΣΧΟΛΙΟ:Ἡ ἐνασχόληση μέ τήν Εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» εἶναι ἀπαραίτητη ὄχι μόνο γιά τούς μοναχούς ἀλλά καί γιά τούς λαϊκούς. Ὄχι μόνο γιά τούς ὤριμους ἀλλά καί γιά τά μικρά παιδιά.
Ἡ συχνή ἐπανάληψή της, μέ τήν καθοδήγηση ἐμπείρου πνευματικοῦ πατρός ἁγιάζει τόν χριστιανό. Ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος μετέδωσε τήν Θεία Χάρη καί στόν μαθητή του ἅγιο Νικόλαο. Ἡ νοερά προσευχή εἶναι τό κλειδί γιά τήν πνευματική ζωή. Δι’ αὐτῆς ἡ καρδιά τοῦ Χριστιανοῦ καθαρίζεται ἀπό τά πάθη διότι ἡ συνεχής ἐπίκληση του Θείου Ὀνόματος ἐλκύει τήν Θεία Χάρη ἡ ὁποία καθαρίζει, φωτίζει καί θεώνει τόν ἄνθρωπο.
Ἡ γλυκύτατη μνήμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ φέρνει τήν πνευματική εἰρήνη, τήν ἀληθινή χαρά καί τήν γνήσια ἀγάπη στόν ἀγωνιζόμενο Χριστιανό. Ἡ πνευματική ὑγεία γίνεται ὅλο καί πληρέστερη, ἡ θέα τοῦ ἀκτίστου φωτός ὅλο καί πιό καθαρή, ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ καί τῶν Μυστηρίων του ὅλο καί βαθύτερη.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος χάρη στόν σύντονο πνευματικό ἀγώνα πού εἶχε σάν κέντρο τήν νοερά προσευχή, κοντά σ’ ἕναν ἁγιασμένο Γέροντα, καί ἀκολουθώντας τίς ὁδηγίες τοῦ Πνευματικοῦ του πατρός προχώρησε βαθιά στήν βίωση τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ὁφείλομε εὐχαριστίες στόν ἐν Τριάδι Ἅγιον Θεόν διότι μᾶς χάρισε τόν Ἅγιο Νικόλαο γιά νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς ἀποκαλύπτει τά Μυστήριά Του.
Ἄς μποῦμε καί ἐμεῖς σ’ αὐτήν τήν εὐλογημένη ἄσκηση τῆς Νοερᾶς προσευχῆς λέγοντας μέ τό στόμα, κάθε ἡμέρα 10 λεπτά τήν εὐχή, χωρίς νά κάνουμε τίποτε ἄλλο. Μέ ἡσυχία καί ἀφοσίωση ἄς ἐπικαλούμαστε τό Ἅγιο Ὄνομά Του ζητώντας ταπεινά τό Θεῖο Ἔλεος. Ἄς ὁρίσουμε μία συγκεκριμένη ὥρα, πού θά ὑπάρχει ἡσυχία (κλείνουμε τά τηλέφωνα καί τήν πόρτα μας) καί εἴτε γονατιστοί, εἴτε ὄρθιοι, εἴτε καί καθιστοί, ἄς ἐπαναλαμβάνουμε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».
3Ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: Ὁ ἅγιος «ἀφοῦ ἔλαβε τά πρῶτα φιλολογικά καί φιλοσοφικά γράμματα κοντά στόν θεῖο του Νεῖλο Καβάσιλα, συνέχισε τίς σπουδές του στή Φιλοσοφική Σχολή τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀπέκτησε ἐκεῖ ἀνώτερη φιλολογική παιδεία καί ὁ θαυμασμός του γιά τήν Κλασσική Ἀρχαιότητα τόν ἐντάσσει στούς ἀνθρωπιστικούς κύκλους, δίχως ὡστόσο νά ἀπομακρύνεται ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας»[4].
ΣΧΟΛΙΟ: Οἱ Κλασσικές σπουδές, οἱ διάφορες Ἐπιστῆμες, δέν ἀποτελοῦν ἐμπόδιο στήν χριστιανική ζωή καί τελειότητα. Ἀντίθετα βοηθοῦν στήν πληρέστερη καί βαθύτερη σπουδή τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέ ἀντίθεση μέ τό Παποκεντρικό θρησκευτικό κράτος τοῦ Βατικανοῦ, πού λανθασμένα ὀνομάζεται «Καθολική Ἐκκλησία»[5] ποτέ δέν ἐμπόδισε τήν ἀνάπτυξη τῶν Ἐπιστημῶν. Ἀντίθετα πάρα πολλοί Ἅγιοι ἦσαν συγχρόνως κατά κόσμον ἐπιστήμονες καί σοφοί.
Γιά παράδειγμα οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι: Βασίλειος ὁ Μέγας (ὁ ὁποῖος γνώριζε ὅλες τίς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς του τόσο καλά ὅσο οἱ συνηθισμένοι ἄνθρωποι γνωρίζουν μία μόνο ἀπό αὐτές), Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ( καθηγητής στό Πανεπιστήμιο τῆς Ἀθήνας) καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (περίφημος ρήτορας). Μέ τήν ζωή τους μᾶς δίδαξαν νά παίρνουμε ἀπό τήν «θύραθεν σοφία» σάν μέλισσες τό «νέκταρ» της καί νά ἀφήνουμε τά «ἀγκάθια» της.
Ὁ Μέγας Φωστήρ τῆς Καισαρείας στὸν περίφημο λόγο του «Πρὸς τοὺς νέους ὅπως ἂν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων» λέγει: «Ἡ ψυχὴ ἔχει γιὰ καρπὸ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ εἶναι ὡραῖο νὰ φοράει καὶ τὴν κοσμικὴ σοφία ,ὅπως τὰ φύλλα τῶν δέντρων ποὺ προστατεύουν τὸν καρπὸ καὶ δίνουν καλὴ θέα».
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος συμφωνεῖ: «Νομίζω ὅτι ὅλοι οἱ φρόνιμοι ἄνθρωποι ὁμολογοῦν πώς ἡ παιδεία εἶναι τὸ πρῶτο ἀγαθὸ ποῦ διαθέτουμε. Ὄχι μόνο ἡ Χριστιανική, πού εἶναι καὶ ἡ εὐγενέστερη καὶ πού περιφρονεῖ κάθε κομψότητα καὶ κάθε φιλοδοξία τῶν λόγων γιὰ νὰ κρατήσει μόνο τὴ σωτηρία καὶ τὸ κάλλος τῶν νοητῶν πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐξωτερικὴ (θύραθεν) μόρφωση τὴν ὁποία κάποιοι Χριστιανοὶ ἀπὸ κακὴ ἐκτίμηση ἀπορρίπτουν, διότι τάχα εἶναι ὕπουλη καὶ ἀπατηλὴ καὶ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Θεό».
4ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: Ὁ ἅγιος «Νικόλαος, εὑρισκόμενος τότε στή Θεσσαλονίκη, πῆρε τήν πρωτοβουλία συμφιλίωσης μεταξύ τῶν ἐξεγερθέντων (ὁπαδῶν τοῦ Ἰωάννου Ε΄ Παλαιολόγου) καί τοῦ Ἰωάννη Καντακουζηνοῦ. Τό 1345, ἐστάλη ὡς πρέσβυς στήν Βέρροια, στόν γιό καί ἀντιπρόσωπο τοῦ Καντακουζηνοῦ, Μανουήλ, καί ἀπέσπασε τήν ὑπόσχεση εὐνοϊκῶν ὅρων παράδοσης γιά τούς στασιαστές».
ΣΧΟΛΙΟ: «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5, 9). εὐτυχισμένοι καὶ εὐλογημένοι εἶναι, ὅσοι ἔχουν μέσα τοὺς τὴν "ἀπὸ Θεοῦ εἰρήνη", διότι αὐτοὶ θὰ ἀναγορευθοῦν στοὺς οὐρανοὺς υἱοὶ Θεοῦ.
"Εἰρηνοποιοὶ" εἶναι οἱ ἐμφορούμενοι ἀπὸ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία μεταδίδουν καὶ στοὺς ἄλλους. Εἰδικότερα, "εἰρηνοποιοὶ" εἶναι αὐτοὶ ποὺ καλλιεργοῦν τὶς μεταξὺ αὐτῶν καὶ τοῦ Θεοῦ ἐναρμόνιες σχέσεις, ποὺ προάγουν τὶς μεταξὺ αὐτῶν καὶ τῶν συνανθρώπων τους ἐναρμόνιες (εἰρηνικές) σχέσεις καὶ ποὺ πάντοτε εἰρηνεύουν μέ τόν ἑαυτό τους. Τὸ τελευταῖο τοῦτο εἶναι ἀπαραίτητο στοιχεῖο, διότι, ἂν κάποιος δὲν εἰρηνεύσει "τὸ θέλημα τῆς ἰδίας σαρκός, μετὰ τοῦ θελήματος τῆς ψυχῆς αὐτοῦ" (Ζιγαβηνὸς) καὶ ἂν δὲν ὑποτάξει "τὸ χεῖρον τῷ κρείττονι" (Ζιγαβηνός),δηλ. τό θέλημα τῆς σάρκας στό Ἅγιο Πνεῦμα, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι "εἰρηνοποιός".
Αὐτοί, πού τό κατάφεραν στόν ἑαυτό τους τό δίνουν καί στούς ἄλλους. Οἱ εἰρηνοποιοί κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, "καὶ ἑτέρους στασιάζοντες συνάγωσιν". Αὐτοί δηλ. καί τούς ἄλλους ὅταν ἐπαναστατοῦν καί χάνουν τήν εἰρήνη τούς συγκεντρώνουν, τούς εἰρηνεύουν μέ τόν ἑαυτό τους, ὥστε νά βροῦν τήν Εἰρήνη-Χριστό.
Κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης, "εἰρηνοποιὸς ἐστὶν ὁ εἰρήνην διδοὺς ἄλλῳ". Εἰρηνοποιός εἶναι αὐτός πού δίνει στόν ἄλλο εἰρήνη. Ὁ ἅγιος Παῦλος, συγγραφεύς της πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς παρατηρεῖ, ἐπιγραμματικά, ὅτι χωρὶς εἰρήνη "οὐδεὶς ὄψεται τὸν Κύριον" (Ἑβρ. 12,14), γι' αὐτὸ καὶ συνιστᾶ: "Εἰρήνην διώκετε(ἐπιδιώκετε, προσπαθεῖτε νά ἔχετε) μετὰ πάντων καὶ τὸν ἁγιασμὸν" (Ἑβρ.12,Ι4).
Ὁ ἅγιος ὅπως καί κάθε ἀληθινός Χριστιανός εἶναι εἰρηνοποιός. Φέρνει τήν εἰρήνη πρῶτα μέσα του καί μετά στό περιβάλλον. «Ποιεῖ εἰρήνην», εἰρηνεύει πάντοτε ὁ ἀγωνιζόμενος πιστός α)μέ τόν Θεό, β)μέ τόν πλησίον καί γ)μέ τόν ἑαυτό του, μέ τήν συνείδησή του.
Ἡ ἀληθινή εἰρήνη εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. «Αὐτός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφ. β, 14). Ἡ ἀληθινή εἰρήνη εἶναι στοιχεῖο τοῦ καρποῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ καθαρός τῇ καρδίᾳ ἅγιος Νικόλαος ἔχοντας εἰρηνεύσει μέσα του,ἐνδιαφέρεται ἀπό ἀγάπη καί γιά τήν κοινωνική εἰρήνη. Δέν διστάζει νά κοπιάσει καί νά κινδυνεύσει προσπαθώντας νά συμφιλιώσει τούς ἀντιμαχόμενους ἀδελφούς του.
Εἶναι πρότυπο γιά ἐμᾶς τούς σημερινούς χριστιανούς οἱ ὁποῖοι ὁφείλουμε: α)νά εἴμαστε πάντα εἰρηνικοί ἐντός μας φροντίζοντας νά μή μᾶς ἐλέγχει ἡ συνείδησή μας γιά τίποτε καί β) νά ἐργαζόμαστε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις γιά νά ἔλθει ἡ ἀληθινή Εἰρήνη δηλ. ὁ Χριστός Μας, σέ ὅλους τούς γύρω μας ἀδελφούς. Νά μήν διστάζουμε νά διακινδυνεύουμε, νά ἐκτιθέμεθα, νά «βγαίνουμε ἀπό τό βόλεμά μας» χάριν τῆς ἀγάπης πρός τούς ἄλλους.
Ἡ συμμετοχή στά «κοινά» μέ τόν ὀρθό τρόπο εἶναι ἐπιβεβλημένη γιά τούς χριστιανούς. Ἡ πρώτη καί σπουδαιότερη παρέμβαση γίνεται μέσῳ τῆς θερμῆς προσευχῆς μας γιά τούς κοσμικούς ἄρχοντες, ἀλλά καί γιά τούς ἀρχομένους δηλ. τόν λαό. Ἄς ἀντιστεκόμαστε στό ποικιλώνυμο κακό α) μέ τήν ἀπόλυτη συνέπεια στήν ὀρθόδοξη χριστιανική ὁμολογία β)μέ τήν μυστηριακή καί τήν ἀσκητική ζωή μας γ) μέ τήν μή συμμετοχή μας σέ κοσμικές ἐκδηλώσεις δ) μέ τήν ὀργάνωση καί συστράτευσή μας γιά παρεμπόδιση τῆς βλασφημίας τοῦ Χριστοῦ μας, μέσα ἀπό ἀντίχριστους νόμους καί μεθοδεύσεις τῆς ἄθεης-δαιμονοϋποταγμένης Πολιτείας.
Ἤδη τό ἑλληνικό κράτος τείνει νά διαλυθεῖ μέσα στήν σούπα-πολτό τῆς παγκοσμιοποιημένης ἀνθρωπότητας. Ἔχουμε εὐθύνη γιά νά ἐπιβραδύνουμε τουλάχιστον, ἄν δέν ἀναστείλουμε τελικά, τήν ἀντίχριστη πορεία, πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τῆς Εἰρήνης-Χριστοῦ. Οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί εἶναι ὁ μόνος εἰρηνοποιός παράγοντας γιά τόν σημερινό ἀνειρήνευτο, φοβισμένο, τρομοκρατημένο σκόπιμα, παγκόσμιο πληθυσμό.
Μέ τήν χάρη τοῦ Χριστοῦ ἄς προσευχηθοῦμε καί ἄς ἀντισταθοῦμε στήν ἀριθμοποίηση τοῦ ἀνθρώπου μέσω τῆς ἠλεκτρονικῆς τεχνολογίας, στήν ἀποπροσωποποίησή μας, στήν ὑποταγή μας στήν Πανθρησκεία πού μᾶς ἑτοιμάζουν.
Ἡ ἀληθινα Νέα Ἐποχή ἔχει ἤδη ἔλθει ἀπό τήν στιγμή πού ἦλθε ὁ Κύριος στή γῆ. Οἱ Χριστιανοί δέν περιμένουμε τίποτε καλλίτερο ἀπό τόν Κύριο πού ἤδη ἔχουμε. Ἡ «Βασιλεία Του ἐντός ἡμῶν ἐστί». Ἄς ἀγωνιστοῦμε νά ἔλθει καί στίς ψυχές ὅλων τῶν ἀδελφῶν μας. Εἴθε νά Τήν ζοῦμε μέ ὅσο μεγαλύτερη πληρότητα ὥστε νά ἑλκύουμε καί ὅλο τόν ἀνειρήνευτο κόσμο γύρω μας.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
[2] : «Μνήμη τοῦ ἁγίου...περί τῆς τοκογλυφίας καί τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας» Συναξαριστής Ἰουνίου, σελ. 243-244.
(Ἀπό:Ἱερ. Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Νέος Συναξαριστής τῆς Ὀρθδοδόξου Ἐκκλησίας, Τόμος Ι΄, Ἴνδικτος, Ἀθῆναι 2008).
[5]Τό Βατικανό-Παποσύνη οὔτε «Καθολική», οὔτε «Ἐκκλησία» εἶναι. Εἶναι ἕνα ἐγκόσμιο κράτος μέ ἀρχηγό ἕναν αἱρετικό (τόν Πάπα) ὁ ὁποῖος σφετερίζεται τόν θρόνο τοῦ Πατριάρχου τῆς Παλαιᾶς Ρώμης.
ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΩΝ: Ι.ΗΣΥΧ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥ-ΕΜΜΑΟΥΣ, ΛΑΓΚΑΔΑ.
